Το κοράνιον αποτελεί την ιεράν ιερονομικήν βίβλον των μουσουλμάνων και θεωρείται υπ\' αυτών ως αποτυπούσα αυτόν τούτον τον λόγον του θεού. Κατά την ορθόδοξον ισλαμικήν διδασκαλίαν το κοράνιον υπήρξεν άκτιστον, τούτ\' έστιν αδημιούργητον· βάσει αυτής της συλλογιστικής προκύπτει ότι τούτο προϋπήρχε της δημιουργίας του κόσμου, ευρισκόμενον εις δέλτους κειμένας παρά τον θεόν, ούτινος τμήματα κατεβιβάζοντο δια των αποστόλων (ρόσολ) εις έκτακτα χρονικά διαστήματα εις την ανθρωπότητα και δι\' αυτού του τρόπου συνεπληρούτο το αρχικώς εις τους προγενεστέρους καταπεμφθέν μήνυμα δια νέων τμημάτων εκ των δέλτων, αγνώστων μέχρι τότε τοις ανθρώποις. Ούτω, κάθε νέος απόστολος προσέθετο νέαν διδασκαλίαν εις την αρχικώς ουρανόθεν καταπεμφθείσαν κατά την εξελικτικήν φάσιν της επαγγελίας, έως ότου το πλήρες περιεχόμενον του μηνύματος του θεού να γνωσθή τοις ανθρώποις δια του Μωάμεθ, καταβιβάσαντος το σύνολον αυτού, εφ\' ω και εθεωρήθη ούτος ως ο ύστατος των αποστόλων και η κορωνίς των προφητών.
Το κοράνιον ως ιερονομική βίβλος περιέχει πάνθ\' όσα αφορούν τον κόσμον αφ\' ου κατ\' αυτό· "ουδέν παρελείψαμεν εν τη βίβλω ταύτη". Ούτω συγκαταλέγονται εν αυτώ ζητήματα κοσμογονίας, λατρείας, διαρρυθμίσεως διανθρωπίνων σχέσεων, ποινικών διατάξεων, κυρώσεων κ.ά. Συνήθως όμως το κοράνιον θέτει απλώς τας γενικάς αρχάς ή τας κατευθυντηρίους διατάξεις τας οποίας εν συνεχεία εξειδικεύει και συγκεκριμενοποιεί η του προφήτου πρακτική (σόνα), δι\' ο και εκ των πολλών χιλιάδων εδαφίων τα οποία εμπεριέχει, μόνον τα διακόσια περίπου αναφέρονται εις κανόνας δικαίου και εξ αυτών, κατόπιν της διαδικασίας νασχ, παραμένουν εν ισχύϊ μόλις τα ογδοήκοντα. [...]
(απόσπασμα από την εισαγωγή του Κυριακού Θ. Νικολάου-Πατραγά)